Rozdział 2- "błędy ortograficzne"

Zapraszam na rozdział 2.
Mam nadzieję, że Wam się spodoba. Akcja powoli się rozkręca, Cierpliwości :)
_______________________________________________

Telefon zawibrował mi w kieszeni. Miałam nadzieję, że to nic ważnego.

Igła: Martwię się o Ciebie. Meg: Niepotrzebnie, mam się dobrze. I: Wyglądałaś jakby Cię stres zżerał. M: Dzienx. W „wysokim” towarzystwie to norma… I: Nie zgrywaj się. M: Nie zgrywam. Będzie dobrze. I: Kiedy znowu odwiedzisz Sovię? M: Niedługo. I: Nie możemy się doczekać J M: Jeszcze będziesz miał mnie dość J I: Co to znaczy? M: ;*

Mój powrót to niespodzianka. Choć wiem, że Krzysiek będzie się gniewał. A niech to! Zaryzykuję. Przypominając sobie krótką wymianę smsów nie mogłam zrozumieć „ nie możemy się doczekać”, jak to „nie możemy”? Coś mu się chyba pochrzaniło, bo niby kto miałby za mną tęsknić? Najwidoczniej napisał tak, żeby mi było miło.

-Mike zasnął. Opowiadaj, jak było?-zagadał Daniel.

-To będzie długi remont.- spojrzałam na niego zrezygnowana- dom jest w dobrym stanie, ale nadal wymaga pracy. Nie mówiąc o ogrodzie i podjeździe.

-Mimo wszystko dziadek bardzo się cieszy, że ktoś się za ten dom weźmie.

Uśmiechnęłam się blado na myśl o czekających mnie wyborach w związku z domem. Nienawidziłam wybierać płytek, płyteczek, balustrad, mebli, dodatków i innych drobiazgów.

-Wyglądasz jakbyś się czymś martwiła. Ktoś cię wkurzył?

Chciałam mu opowiedzieć o tym palancie co zawstydził mnie przy chłopakach, ale ugryzłam się w język.

-Wszystko okay, jestem po prostu zmęczona. Idę spać. Dobranoc.- powlokłam się schodami na górę.

-Pamiętaj o wizycie u lekarza, o 10:30!

Wyjrzałam zza balustrady i uśmiechnęłam się szeroko.

-Dzięki, kochany jesteś. Eli ma wspaniałego narzeczonego.

-Cóż, takiego drugiego jak ja nie ma, ale czuję, że też znajdziesz swojego księciunia…

Och, tak. Księciunio by się przydał, ale nie taki jak ten ostatni. Kawał drania i naciągacza. Ale czego ja się mogłam spodziewać? Widocznie moja osobowość nie była tak interesująca jak moje konto bankowe.

-Jeszcze raz dobranoc. Kocham!

Usiadłam na łóżku i spojrzałam na swoje dłonie. Fakt, nie wyglądałam dobrze. Patrząc codziennie w lustro widziałam członka rodziny Adamsów, a nie zdrową młodą kobietę. Nadszedł czas na kompleksowe zmiany.

12.01.2015

-Mike, ubieraj się! Za 5 minut jedziemy do przedszkola!

Niechętny już do chodzenia do przedszkola 5-latek zwlókł się po schodach i stanął w drzwiach, oparty na ramieniu.

-Już dawno się ubrałem.

-A coś ty taki nadąsany?- spojrzałam badawczo na Mike’a.

-Bo zostawiasz mnie tu samego.

-Jak to zostawiam? Jak to samego?

-Słyszałem jak mówiłaś Danielowi, że już czas wracać do Rzeszowa.

-Tak, dobrze słyszałeś, ale to nie znaczy, że cię zostawiam. W lutym masz ferie i pomyślałam, że spędzimy je razem.

Po minie dziecka wiedziałam, że nie przekonałam go. Jego wzrok był pełen smutku i rezygnacji.

-Krystian mi dokucza, że nie mam mamy ani taty, a teraz ty wyjeżdżasz…

-Daniel już rozmawiał z Krystianem i dzisiaj już nikt ci nie będzie dokuczał, a jeżeli dalej będzie ci mówił co masz, a czego nie to opowiedz mu jakiego masz super brata i super siostrę, okay?

-Opowiem mu o wycieczce do Rzeszowa i Podpromiu i Resovii i domu dziadka Tadeusza.

Zamurowało mnie. Od ostatniego razu kiedy Mike był ze mną na Podpromiu minęło prawie dwa lata, ale malec wciąż to rozpamiętywał i wracał pamięcią do grupy siatkarzy.

-Przecież nie każdy ma wujka siatkarza, nie?

-Fakt, nie każdy.

Mike uśmiechnął się szeroko na wspomnienie tamtego dnia.

-Jak przyjedziesz do Rzeszowa to pójdziemy na mecz. A teraz marsz do samochodu.

Czasami surowo traktowałam Mike’a, ale tylko dlatego, by był odporniejszy niż ja. Żeby emocje nie zjadały go od środka przy każdej decyzji. I tak radził sobie lepiej niż ja. Był sprytniejszy i  mniej ćtapowaty.

Wieczorem przeniosłam ostatnie rzeczy do samochodu. Oparłam się o samochód i rękę dałabym sobie uciąć, że Mike stał w oknie mojego pokoju. Przyszedł czas na pożegnanie. Czas zacząć bardziej samodzielne życie.

-Musisz jechać?

-Tak, kochanie.

Smutek rozdzierał mnie od środka. 5-latek stał ze spuszczoną głową zupełnie załamany, a Daniel i Eli widząc tą całą scenę wzdychnęli głęboko.

-Obiecuję, że za trzy tygodnie się widzimy. Daj całusa i nie smuć się.

Mike niechętnie do mnie podszedł demonstrując przy tym focha, ale w końcu zarzucił mi ręce na szyję i zaczął cicho szlochać. 20 minut upłynęło zanim się uspokoił i dał się odprowadzić do pokoju i pocałować na dobranoc.

-Dajcie mu jutro odpocząć w domu.

-To jedyne wyjście. Daniel zostanie w domu z małym.

-Dzięki. Zamelduję się jak dotrę. Trzymajcie się ciepło.

Chwilę później jechałam drogą ekspresową w kierunku Rzeszowa- mojego nowego domu. Choć droga do Rzeszowa trwa nie więcej niż 5godzin musiałam wyjechać wcześniej, by zdążyć się rozpakować i przygotować na umówione spotkanie w siedzibie Asseco Polska. Większość moich rzeczy leżała już nie w pudłach, a na nowych półkach w nowym, ale starym domu. Z ubraniami powinno mi zejść nie więcej niż 2 godziny.

Telefon zawibrował budząc mnie z letargu i całe szczęście, bo mogłabym spowodować wypadek.

„Odkąd byłaś ostatnim razem minęło 1,5 roku. Gdzie ty do cholery jesteś?”- kochany Igła. Jak zwykle tęskni, a może martwi się… Postanowiłam nie odpisywać. Jutro zrobię mu niespodziankę.

Do Rzeszowa zajechałam o 3 w nocy. W sam raz, miałam zapas czasu na rozpakowanie się i ogarnięcie tego syfu na głowie. Dom od dwóch miesięcy stał gotowy do zamieszkania toteż nie zdziwił mnie chłód w środku.

O 8.50 zajechałam pod siedzibę Asseco. Idąc przez główny korytarz, tuż za sekretarką, próbowałam uspokoić nerwy. „Przecież robiłaś to setki razy, to nie pierwszy twój kontrakt.”-tłumaczyłam sobie.

-Zapraszam, prezes już na panią czeka.

Weszłam do gabinetu prezesa przybierając obojętną minę.

-Dzień dobry, miło panią widzieć w dobrym zdrowiu.

-Dzień dobry. Zaczynamy?

-Tak. Uprzedzę jedynie, że w naszych rozmowach będzie uczestniczyło więcej niż informowałem osób.

-Jak to? Umówiliśmy się, że będziemy tylko my i włodarze klubu.

-Zgadza się. Ale zgodzi się pani również z tym, że nie mamy niczego do ukrycia.- „palant i to  kolejny” -pomyślałam.

Prezesik otworzył mi drzwi do dużej przeszklonej sali i gdyby nie to, że zmysł równowagi mam wyćwiczony do granic możliwości, rąbnęłabym jak długa z wrażenia. Przede mną, przy długim stole siedzieli wszyscy siatkarze oraz sztab szkoleniowy. W konferencyjnej zaległa cisza. Jedyne co słyszałam to bicie swojego serca, a jedyne co widziałam to burak ze wściekłości Igły.

-Drodzy państwo, pozwólcie, że przedstawię wam…

-Znamy się- przerwałam uśmiechając się do prezesa-palanta słodko.

-Tym lepiej. Proszę usiąść.- wskazał na miejsce obok siebie i Krzyśka. Och, przynajmniej jeden normalny…ale za to wściekły.

Prezes zaczął swoją gadkę o tym jak cieszy się na współpracę z Meg Robinson Entreprise i jaki to ogromny zaszczyt dla klubu, że zapewnię oprawę taneczną na mecze gospodarskie i wyjazdowe Resovii. Ja natomiast jedyne na czym mogłam się skupić to na przepraszaniu wzrokiem Krzyśka. Niestety, Igła nadal zaciskał nerwowo pięści.

-Zgodzi się pani ze mną, że wsparcie MRE jedynie wzmocni klub i jego udziały.

„Pieprz się z tymi udziałami”- pomyślałam- „jestem tu dla klubu, nie kasy”.

-Oczywiście, jednak to nie jest mój priorytet. Udziały swoją drogą, a mnie chodzi o sam klub. Oprócz oprawy widowiskowej dostajecie w pakiecie dwóch zapasowych fizjoterapeutów, oczywiście będą oni do dyspozycji zarówno klubu jak i MRE. Jak wspominałam w rozmowie telefonicznej z panami zależy mi na kompleksowej współpracy, dlatego dla potrzeb Asseco jak i MRE już od marca będzie dostępna siłownia kompleksowo wyposażona. Myślę, że na tym skorzystacie.

-Doprawdy, pani Robinson. Interesy z panią to sama przyjemność.

Tak, na tym mi zależało. Szybko i bezboleśnie pozbyć się wrzodu w postaci prezesa i wyjść jak najszybciej z budynku. Niestety prezes rozprawiał o tym, co dla niego oznacza ta współpraca więc zmuszona byłam włączyć Stand-by. Moje rozmyślania przerwał Krzysiek.

-Już się nie gniewam, ale musimy porozmawiać.

Omiotłam spojrzeniem salę i zawodników. Moje spojrzenie zatrzymało się na oliwkowej skórze i ciemnych oczach. Dopiero po kilku sekundach lustrowania osobnika płci męskiej zorientowałam się, że to ten pierwszy palant. Hmmm, szkoda że taka aparycja nie idzie w parze z kulturą i intelektem. Gość patrzył się na mnie i krnąbrnie uśmiechał. Zmrużyłam oczy wrogo i prychnęłam niezadowolona.

-Co jest?- Igła zauważył mój wzrok nr 3.

-Och, nic. Tylko ten palant mnie wkurza.

-Niko?

-Może być.

-To super facet, kwestia poznania.

-Niedoczekanie.- mruknęłam.

Wymianę komentarzy przerwał prezes.

-Pani Robinson, proszę zajrzeć do umowy i powiedzieć czy wszystko się zgadza.

Zgodnie z poleceniem biznesowego partnera zajrzałam do umowy. Od razu na mojej twarzy zagościł uśmiech. Wyjęłam z mini torebki czerwony długopis i zakreśliłam na umowie błędy- ortograficzne. Na tak ważnych umowach nie powinny się pojawiać takie byki. Utarłam nosa prezesowi.

-Proszę zapoznać się z naniesionymi poprawkami. Błędy ortograficzne są niedopuszczalne w umowach. Do zobaczenia jutro o tej samej porze.

Prezes patrzył na mnie z niedowierzaniem robiąc się coraz bardziej czerwonym. Wstałam i wygładziłam spodnie po czym pewnie wymaszerowałam z konferencyjnej. „I’m back baby”- wymruczałam.

-Zaczekaj!- ktoś za mną krzyknął.

-Odczep się.- rzuciłam przez ramię.

-Masz jaja. To znaczy odważna jesteś.

-Coś jeszcze?

-Wiem, że nie zaczęliśmy dobrze, ale może się jakoś dogadamy?

-Tak. Po prostu nie wchodźmy sobie w drogę.

Zostawiłam Niko na środku korytarza z otwartymi ustami. Nie przeszłam 5 metrów, a już dopadły mnie wyrzuty sumienia. Bo w sumie to nic mi nie zrobił, to że warknął raz czy dwa…Za ostra byłam, a to w nie moim stylu.

Wpadłam na pewien pomysł.  W związku z tym, że wróciłam do Rzeszowa, otworzyłam filię, rozpoczęłam współpracę z Asseco Resovią postanowiłam zaprosić dziś wieczorem wszystkim zawodników na spotkanie u mnie. Taka mini parapetówa.

„Zgarniaj wszystkich plejersów i do zobaczenia u mnie o 19”- wysłałam smsa do Krzyśka.

„Skąd wiesz, że jutro nie gramy?”

„Ja wiem wszystko. Do zob. :*”

__________________________________________

Trochę przeskoczyłam w całej historii. Pierwsza dwa rozdziały to tylko tło, takie preludium do całej historii. 

Liczę na Wasze komentarze. To dla mnie ogromna motywacja. Trzymam kciuki za Wasze blogi i za cierpliwość do mnie.

Pozdrawiam!

P.S. rozdział 3 w toku ;)