Rozdział 8- "Nieodebrane połączenia"

Wrzód na tyłku

***dwa tygodnie później***

-Dlaczego jesteś dzisiaj tak ładnie ubrana?- zapytał Mike wchodząc do kuchni.

-Bo mam dzisiaj spotkanie.- uśmiechnęłam się do brzdąca.- Za chwilę przyjedzie ciocia Iwona z Sebastianem, posiedzą trochę z tobą.

Maluch zmarszczył czoło wyrazie dając znak, że przetwarza wypowiedziane przeze mnie słowa.

-Wolałbym zostać z Niko, zadzwoń po niego.- ale wyczucie czasu. Zdobyłam się na ciche westchnięcie i opanowany ton głosu.

-Kochanie, Niko także musi być na zebraniu. Poza tym zawsze lubiłeś bawić się z Sebastianem wujka Igły i pewnie byłoby mu przykro gdybym kazała mu nie przyjeżdżać.- tym argumentem trafiłam w tok rozumowania Mike’go.

-Niko jest o wiele fajniejszy.- stwierdził.- Ale Sebastiana też lubię, pogramy w piłkarzyki jak przyjdzie.

Kilka minut później goście już byli rozbierając się i rozcierając ręce z zimna. Chłopcy od razu zaczęli wariować niemal zagłuszając rozmowę z Iwoną.

-Wyglądasz na spiętą.- zauważyła Iwona.

-To nic takiego. Mam tak przed każdym spotkaniem.- zapewniłam.-Jeżeli Mike będzie dokuczał to nie oglądaj się na nic i po prostu go skrzycz porządnie. I proszę, nie krępujcie się i częstujcie się czym chcecie. Mike!- zawołałam chłopca.- Nie ubrudź się proszę, bo spakowałam już wszystkie twoje ubranka.- pogłaskałam chłopca po blond czuprynie  i ruszyłam do drzwi

-Ślicznie wyglądasz.- rzuciła na pożegnanie Iwona. Pomachałam im i wyszłam zmierzyć się z gradem pytań.

Droga do siedziby tym razem była za krótka. Wewnętrznie cała się trzęsłam nie mogąc złapać miarowego oddechu. W końcu zauważyłam Chels podjeżdżającą pod siedzibę i musiałam się zmusić do obojętnej i wyrachowanej miny.

-Wszyscy już czekają.- rzuciłam całując ją w policzek na powitanie.

-Zaraz zaraz. Co ty kombinujesz? Chyba nie chcesz odejść?

-Nie. Chodźmy już.- pogoniłam ją.

-To po co ja tam mam być?

-Nie zadawaj tylu pytań. To niezdrowe.

Chels skarciła mnie wzrokiem nadal konfrontując swoje przypuszczenia z tym co powiedziałam. Obecność bliskiej osoby dodawała mi otuchy, ale nie na tyle bym przestała myśleć- o Nim.

Wszyscy już czekali w konferencyjnej. Niczym na dobre wszystko się zaczęło wymieniłam uprzejmości z prezesem i zasiadłam na swoim stałym miejscu. Naprzeciwko mnie siedziała Chelsea, a obok mnie Krzysiek. Niko siedział po przekątnej łypiąc na mnie spode łba.

-Pani Robinson, proszę nie trzymać nas w niepewności i powiedzieć czemu zawdzięczamy dzisiejsze zebranie.- rozpoczął prezes.

-Rzeczywiście, spotkaliśmy się dzisiaj, bo mam wam coś ważnego do powiedzenia.- schowałam drżące ręce pod stół i poprawiłam się na krześle.- Wyjeżdżam.- nie byłam w stanie spojrzeć nikomu w oczy.- Na czas mojej nieobecności wszelka decyzyjność spada na Chelsea.

W sali zapanowało ogólne poruszenie.  Wszystkie oczy były zwrócone ku mnie w niedowierzaniu i autentycznym zdziwieniu.

-Nadal pozostanę szefową MRE, zmieni się jedynie osoba nadzorująca tu na miejscu. Będę przyjeżdżać w miarę możliwości jak najczęściej…

-A jeżeli nie zgodzę się?- odezwała się Chels.

-Chels, proszę. Chcę oddać Asseco w znane i cenione mi ręce, a tylko ty jesteś w stanie to udźwignąć.- nadal nie była przekonana.

Nie byłam przygotowana na walkę argumentów. Tym bardziej zdziwiła mnie reakcja Chels. Nadal nie byłam w stanie spojrzeć na Nikołaja i celowo nie patrzyłam w tamtą stronę omijając czekoladowe tęczówki jakkolwiek się dało.

-Nie wiem czy to chwilowe zaćmienie, ale muszę zapytać. Czy pamięta pani zapis o odpowiedzialności?- zbił mnie z pantałyku pan prezes.

-Owszem. Mówi on o zakazie przekazu władzy w inne ręce. Zapewniam, że tego przestrzegam dlatego powtarzam, że władza zostaje w moich rękach, ale zmieni się osoba decyzyjna na miejscu. To nie jest naruszenie umowy.

-Mówię o finale PlusLigi. Wówczas muszą być wszyscy wpływowi ludzie, mniej lub więcej uczestniczący w życiu Asseco Resovii.

-Proszę być pewnym, że wywiążę się z umowy. Proszę nie brać mojego wyjazdu do siebie bowiem składają się na niego różne czynniki.

-Osobiste też?- pytanie padło z naprzeciwka. Prosto w oczy i ze wściekłością patrzył na mnie Nikołaj prowokując odpowiedź.

-Osobiste także. Ale nie tylko. – skwitowałam. Oczywiście, że skłamałam, no bo po co mielibyśmy się męczyć? Ja wyjadę, a on zapomni. Znowu.

-Nadal nie rozumiem pani wyjazdu. Współpraca nam się układa, prawda?- pod gradem pytań moje dłonie drżały jak pijanemu na detoksie.

-Układa. Powtarzam kolejny raz. Zostajecie w najlepszych rękach. Lepszych nie ma.

-Oprócz pani, a my współpracujemy tylko z najlepszymi. A jeżeli pani nie jest w stanie dotrzymać słowa, my wyciągniemy konsekwencje.

Niepostrzeżenie wstałam objęta białą gorączką. Prezesik sobie pogrywał, a ja wiedziałam, że nic nie mógł mi zrobić. Nie ładnie jest używać szantażu w biznesie. Krzysiek ciągnął mnie za rękę, żebym usiadła, ale ogarnięta furią nie zwracałam na niego uwagi. Powstrzymałam w gardle krzyk i przemówiłam zimno.

-Szantaży rodem z podwórka może pan sobie używać, ale ja mam swój rozum i nie dam się tak łatwo manipulować. Swoje widzimisie i dąsy proszę zostawić sobie na wewnątrzfirmowe spotkania. I jeszcze jedno: jeżeli dowiem się o próbach manipulacji moimi pracownikami to ja wyciągnę konsekwencje, a pragnę przypomnieć, że dzięki swoim grzeszkom, ma pan więcej do stracenia niż ja.- gdybym była Smokiem Wawelskim prezes zamieniłby się w pożal się boże rycerzyka na słomianym koniu, ale moje jadowite spojrzenie musiało wystarczyć.

I wystarczyło na tyle by prezes zbladł jak ściana, odchrząknął i rozluźnił krawat pod szyją błądząc w popłochu wzrokiem.

-Nie wiem o czym pani mówi.- wysapał.

-Bardzo dobrze pan wie. Ale to rozmowa na inne zebranie. To jest zakończone.

Wszyscy stali oniemieni ostrą wymianą zdań i zmianą siły przewodniej. Patrzyli na siebie jakby to, czego dzisiaj byli świadkami było częścią programu „Mamy cię!”

-Chciałam wam podziękować za ostatni miesiąc. Nie mówię żegnam, bo może jeszcze kiedyś się zobaczymy.- spojrzałam po nich już łagodniejszym wzrokiem uzupełniając surowy wyraz twarzy o lekki uśmiech.

Nie czekając na reakcję dżentelmenów, których było bez wątpienia bez liku w drużynie, otworzyłam sobie szklane drzwi i wymaszerowałam na korytarz. Obok mnie dreptała Chels desperacko zabierając ode mnie wszelkie dokumenty i notatnik biznesowy. Krzysiek chcąc dać mi trochę oddechu szedł parę metrów za mną. Na schodach zewnętrznych wychodzących na parking byłam sama i z każdym krokiem bardziej samotna.

-Stchórzyłaś!- odwróciłam głowę dawno wiedząc kto jest nadawcą tych słów.- Zatrzymaj się!- chłopak podbiegł do mnie i złapał mocno za nadgarstek.

-Niko, puść mnie.- powiedziałam spokojnie.

-Stchórzyłaś!- powtórzył.-Spójrz na mnie! No spójrz do cholery na mnie!

Spojrzałam w jego bezwzględne i wściekłe oczy. Dysząc ciężko wpatrywał się we mnie wzrokiem bazyliszka. Czułam jak wraz ze zwalniającym się uściskiem, zwalniają wszystkie emocje. Oczy sukcesywnie napełniały się słonym płynem, a policzki zrobiły się intensywnie różowe.

-Po co to wszystko?- zapytał cicho.- Przecież wiem, że ciebie też to boli. Nasze wspomnienia to my i musimy to zaakceptować.- zebrało mi się na płacz. Cicho szlochając czułam jak ręka Nikiego zwolniła uścisk, powędrowała na plecy i leciutko przycisnęła mnie do niego.- Chcesz tak zwyczajnie uciec?

Odsunął mnie od siebie  zaglądając głęboko w oczy. Wszystkie wspomnienia na nowo pojawiły się w mym sercu. Żałość wypełniła sumienie. A odpowiedzi nadal nie było. Pytanie „Dlaczego?” zostało bez echa.

-Możesz uciekać. Ale od naszych wspomnień nie uciekniesz. Dopadną cię tak jak mnie każdej nocy, a wtedy zastanowisz się czy aby na pewno nie jest za późno. Meg, zastanów się…przecież możemy zacząć wszystko od nowa.- odsunął mnie od siebie i ostatni raz spojrzał na mnie, później już ani razu się nie odwrócił.

On odszedł, a ja opadłam na schody zupełnie zdruzgotana tym co mi powiedział. Wiedziałam, że swoim odejściem sprawiłam mu krzywdę, że przeze mnie nie jest sobą. To był błąd, że ponownie wylądowałam w Rzeszowie, ale nie mogłam nic zrobić, bo moja podświadomość była silniejsza niż wola.

Krzysiek zapakował mnie do samochodu, a Chels zabrała się z nami, tak dla asekuracji. Miałam godzinę na doprowadzenie się do ładu więc po drugiej hydroxizynie zdecydowałam się ruszyć do Warszawy. Nastawiłam budzik, który dzwoniąc co godzinę informował o tym, że powinnam zjechać na stację i wypić kolejną kawę, a Mikiego przypilnować, by napił się i zrobił gryza kanapki.

Malec zasiadł naprzeciwko mnie przy stoliku na stacji i bacznie mi się przyglądał. Odrywając wzrok od swojej ulubionej kanapki z salami zatrzymał swój wzrok na trochę dłużej.

-Znowu jesteśmy na tej stacji. Tej, na której wpadłaś na Niko jakbyś nie pamiętała.- odpowiedziałam kiwnięciem głowy.- Ciągle jesteś smutna, to przeze mnie?

-Nawet tak nie myśl. Mam po prostu więcej niż zwykle na głowie.- malec przekręcił głowę na bok i kolejny raz przyjrzał mi się uważnie.

-Eeee e, nie prawda.- wzruszył ramionami.- Jesteś smutna, słyszałem nawet jak wujek tak mówił do cioci. To przez Niko? Jak tak to szkoda, bo go polubiłem.

-Nie. To nie przez niego. Ja narozrabiałam tym razem. Zjadłeś już?

Zajechaliśmy do Warszawy późną nocą, Mike smacznie spał w foteliku, ale delikatnie przenosząc go do domu udało mi się go nie obudzić. W kuchni czekała na mnie  Eli, Daniela nie było. Nasze spojrzenia skrzyżowały się i widząc kobiece współczucie poczułam, że chociaż jedna osoba mnie rozumie.

-Nie pytaj. Nie dzisiaj.- opadłam na krzesło.

-Nie będę, Krzysiek dzwonił. Wiem co nie co.- uklękła przy mnie i wzięła za rękę.- Każdy dzień będzie lepszy od poprzedniego, wierzę w to. Wierzę również, że sobie poradzisz. Pozwól tylko, żeby to serce zabrało głos, nie rozum.- jej ciepły dotyk dłoni dodał mi otuchy.

- To wszystko spieprzyło się i nie wiem czy można to odbudować. Ale nie chce o tym myśleć, za 6 godzin mam wylot do Chicago, przepakuje się. Myśleć będę w samolocie.

-Nie myśl, tylko poczuj.

***13 dni 5 godzin 7 minut później***

Ruch na lotnisku w Warszawie był spory. Przedzierając się z bagażem w stronę stojących na postoju taksówek szukałam wzrokiem znajomych twarzy. I choć wiedziałam, że nikogo nie będzie, bo nikogo nie informowałam o wcześniejszym przylocie to jednak tliła się we mnie jakaś nadzieja. Nadzieja umarła kiedy weszłam do taksówki.

-Na Smyczkową poproszę.

Miałam nadzieję na długą kąpiel i gorącą czekoladę, także na wiercącego się kilkulatka na kolanach. Mijając poszczególne ulice napawałam się widokiem wczesnego mroku i zapalonych na żółto latarni. Wyprawa do Stanów trochę uspokoiła mnie wewnętrznie i wracając sądziłam, że nic nie jest w stanie zburzyć mojego wewnętrznego spokoju.

Zajechałam pod dom pełna entuzjazmu. Niestety dom był zamknięty na głucho. Wszyscy wyszli. Powoli przeczołgałam się z walizką na górę do swojego pokoju. Telefon osobisty leżał na szafce wyłączony i dając mi przez te 2 tygodnie odetchnąć. Usłyszałam na dole szczęk klamki i już wiedziałam, że mój blondas za chwilę mnie dopadnie i nie odejdzie dopóki nie położę go spać.

-Chyba ktoś jest w domu.- usłyszałam konspiracyjny szept Daniela. Wychyliłam się przez barierkę.

-Wasz wrzód na tyłku wrócił.- z uśmiechem zbiegłam na dół.

-Głupiaś. Mogłaś uprzedzić, że wracasz wcześniej, wyjechałbym na lotnisko. Jak tam Chicago?

-Wciąż jest i ma się coraz lepiej. Przy okazji odwiedziłam Nannę i dziadka Tadeusza….

Wieczór minął na opowieściach o domu rodzinnym. Całą przeprowadzkę do Polski najbardziej przeżył Daniel, toteż słuchał z wyraźnym zaciekawieniem opowieści o dziadkach i naszej niani z okresu dzieciństwa.

-Myśleliśmy o wyjeździe do Stanów na miesiąc miodowy.

-Super sprawa. A zdecydowaliście już kiedy ślub?- oboje spojrzeli po sobie z widoczną ulgą.

-W sierpniu, 22-go.

„Pójdę sama. Niko będzie na zgrupowaniu reprezentacji przed Pucharem Świata.”- zamarłam. Pierwszy raz od dwóch tygodni pomyślałam o Nim. Dziwne, jakby to było zupełnie naturalne, tak jak 3 lata temu.

-To cudownie. To piękny miesiąc.- zdołałam jedynie tyle z siebie wykrzesać.

Po obiecanej sobie kąpieli i gorącej czekoladzie poczułam się znużona i zmęczona. Leniwie wdrapałam się na piętro do swojego pokoju. Telefon kusił mnie jak zakazany owoc. I skusił. Poczekałam aż się porządnie włączy. Po chwili zaczął niemiłosiernie buczeć, drgał posuwając się po całym stoliku.

-Co jest do cholery?!- spojrzałam na wyświetlacz.-Masakra.

43 nieodebrane połączenia, 28 wiadomości.

-I weź tu człowieku przeżyj bez telefonu.

Numery były rozmaite. Części z nich nie miałam w swoich kontaktach. „Pewnie konsultanci z call centre”- pomyślałam. Większość smsów była od Krzyśka i Chelsea. Oboje zamartwiali się moim nagłym zniknięciem. Telefon zawibrował po raz kolejny. Ktoś dzwonił.

-Halo?- odebrałam podejrzliwie.

-Cześć Meg.- męski głos powitał mnie w słuchawce.

-Z kim roz…..Fabian to ty?

-Tak, przepraszam, że tak wydzwaniam o tej porze. Ale mam sprawę, pilną dość.

-Jasne, nic się nie stało. Co tam?

-Meg, od kilku dni nie wiemy co się z nim dzieje…-  nastąpiło ciche westchnięcie po drugiej stronie, a mnie puls przyspieszył do 120.

-Fabian, z kim? Z Nikołajem? Zaginął?!

-Nie. Pojawia się wezwany, tylko…

-Tylko co? Fabian mów!- nerwy wzięły nade mną górę.

-Z nikim nie rozmawia albo drze się. Znika od razu po treningu, nie otwiera drzwi, nie odbiera od nas telefonów. Tylko od trenera. Z resztą trener ma na uwadze jego dziwne zachowanie… Zrobił się niebezpieczny, sam dla siebie.

-Ale co ma to ze mną…

-Meg proszę cię. Nie widziałaś go ostatnio. Wygląda strasznie. Blady jak ściana, worki pod oczami, spuszczona głowa…

Poczułam jak wewnątrz mnie wszystkie narządy przestają działać. W pokoju zrobiło się nagle zimno i ciemno. Zmysły zostały wyostrzone do granic możliwości. Milion myśli przewinęło się przez moją głowę. I wtedy coś zrozumiałam.

-Przyjadę najwcześniej jak się da.- zakomunikowałam.- Wyślij mi jego adres smsem.

-Dzięki, bardzo na ciebie liczymy.

-Dziękuję, że zadzwoniłeś.

Rzuciłam kilka słów gwoli wytłumaczenia i wyruszyłam do Rzeszowa. W głowie układałam sobie najróżniejsze obelgi i argumenty, które miały Nikiemu trafić do rozumu. Jednocześnie martwiłam się o niego. Ba! Strach o niego mnie paraliżował.

________________________________________

I już rozdział 8. Trochę późno go dodaję, ale zdaję sobie sprawę, że większość z Was wróciła do szkoły i nie ma na tyle czasu, by czytać. Ja z kolei wróciłam do pracy i to też jest powodem tak późnego dodania rozdziału.

Mam nadzieję, że wybaczycie :P

Co do naszych bohaterów... Oboje podchodzą emocjonalnie do wspomnień i utrudnia im to porozumienie się. Odpoczynek od siebie zrobił swoje, ale czy dadzą radę zapomnieć i pogodzić się? No cóż, tego dowiecie się w następnym rozdziale.

Pozdrawiam,

Meg R.