Rozdział 6- "Olśnienie"

Przeszukanie garderoby. Uff gacie na miejscu.

 ***Niko***

Dzień był wyjątkowy, pod każdym względem. Najpierw był wyjątkowo beznadziejny, a później sukcesywnie się poprawiał stając się wyjątkowo pozytywnym. W dodatku zostałem u Meg. Nie twierdzę, że czułem się swobodnie, ale to zawsze jakiś krok na przód w naszej relacji. Około godziny drugiej zbudził mnie sms: „Stary, stoję pod drzwiami, otwórz.”- to był Marko. „Nie ma mnie w domu. Jak chcesz to wejdź. Klucze są pod wycieraczką.” Chwilę później jak głupi szczerzyłem się do telefonu. „Rozerwij się, może zapomnisz o naszej Amerykance.” Gdyby tylko wiedział, gdzie się wybrałem…

Postanowiłem wstać i rozprostować nogi nim położę się z powrotem. W domu było cicho, za oknem także. Śnieg już nie sypał tak mocno, bo mogłem dostrzec pługopiaskarki, które gdzieś daleko uprzątały ulice Rzeszowa. Gdzieniegdzie widziałem kolorowe lampki choinek odbijające się od białego puchu. Wzrokiem penetrowałem jej ogród. Pomiędzy jabłoniami w ogrodzie mogłem dostrzec coś świecącego. Wyszedłem z pokoju i szedłem wzdłuż ściany z oknami przypatrując się temu czemuś święcącemu. Dochodziłem do końca korytarza i już prawie zobaczyłem to, gdy drzwi do pokoju Meg wyrosły spod ziemi. Koniecznie chciałem się dowiedzieć co tam było, ale tylko okna jej sypialni wychodziły wprost na tamte jabłonie. Ciekawość zaprowadziła mnie do pokoju choreografki. Drzwi były lekko uchylone z czego nawet się ucieszyłem. Modliłem się jedynie, by podłoga w jej pokoju nie trzeszczała. Ze zwinnością gimnastyczki dotarłem do okna-celu i zaniemówiłem. Widziałem wyraźnie stare jabłonie, których gałęzie pokryte były puchem. Pośród nich lśniła tafla. Małe jeziorko oświetlone blaskiem księżyca. Od zamarzniętej tafli odbijały się wszystkie gwiazdy. Dopiero wtedy zauważyłem, że na zamarzniętej tafli nie ma śniegu. Postanowiłem dobrze się przyjrzeć jabłoniom. Tak, to dzięki nim tafla pozostała nienaruszona. Ich rozłożyste gałęzie tworzyły dach nad jeziorkiem. Napawałem się przez chwilę tym widokiem. Noc była spokojna, a ja stałem w jej pokoju i patrzyłem na coś, czego w życiu nie widziałem.

Nie, to nie było jezioro. To, co było tak niesamowite to ona leżąca w pościeli z uroczo potarganymi włosami. Oddychała miarowo, a jej ciało pomimo powolnych i długich oddechów z gracją lekko się unosiło. Och, gdybym tylko mógł znów zatopić się w jej oddechu. Mogłem przysiąc, że dziś znów widziałem to jej spojrzenie.

Niczym zdążyłem to dobrze przemyśleć leżałem za jej plecami lekko obejmując smukłą talię kobiety. Mruknęła jedynie jak szlachetna kotka i wróciła w objęcia Morfeusza. Zbliżyłem głowę do jej karku i tak zasnąłem. Dawno tak dobrze nie spałem.

***Meg***

O 7 rano słońce dopiero wychylało się na wschodzie posyłając niemrawe promienie słoneczne wprost do mojej sypialni. Zanim otworzyłam oczy rozkoszowałam się wspomnieniem snu. Niczego tak bardzo mi nie brakowało jak takiej zwykłej nocy w objęciach ukochanej osoby. Otworzyłam oczy i mogłam przysiąc, że wciąż czuje te ręce na talii. Kontrolnie podniosłam głowę i wtedy serce mi zamarło. Obok mnie w łóżku leżał Niko. To nie był sen… Stłumiłam pisk zaciskając buzię dłonią, uspokoiłam oddech i przyjrzałam się gościowi. „Może miał koszmary i bał się sam spać? A może my….” Kontrolnie przeszukałam swoją nocną garderobę, którą miałam na sobie. Ufff gacie nadal były na tyłku.

Wstałam delikatnie z łóżka i na paluszkach zaszłam do garderoby. Ubrałam się ze zwinnością nindży i zeszłam do kuchni. Przez okno widziałam jak dozorca odśnieża podjazd za domem prowadzący do głównej ulicy. Przyszykowałam śniadanie dla siebie i Niko. Dumając nad zaistniałą sytuacją popijałam białą kawę i przegryzałam naleśniki. Nim się zorientowałam była godzina 8:30 i musiałam się streszczać na próbę. Zaszłam do pokoju i zostawiłam Nikołajowi śniadanie i list o okrojonej subtelności.

Dzień dobry. Jest 8:30 i muszę wyjść. Mam nadzieję, że dobrze Ci się spało. Śniadanie masz naszykowane, ale jeżeli obudzisz się a będzie zimne, śmiało korzystaj mikrofali. Podjazd odśnieżony. Kluczyki do mojego samochodu wraz z dowodem rejestracyjnym zostawiłam Ci na stole w kuchni. Odbierze je Chels. Twoje ubrania są w małej garderobie na dole (drugie drzwi po prawo od kuchni). Miłego dnia. M.

Ostatni raz na niego spojrzałam i zamarłam. Ten półbóg o oliwkowej skórze z anielską twarzą i niewyparzonym językiem leżący w moim łóżku, pod moją kołdrą to on! Niko to On! Mężczyzna z moich zamglonych wspomnień. Och!

Wyszłam z domu w ekspresowym tempie, rzucając panu Edkowi krótkie „Dzień dobry” i „Dziękuję za podjazd” po czym w wpakowałam się do służbówki i wyruszyłam na moją halę.

-Dziewczyno, co z tobą?! Dzwoniłam z 10 razy!- darła się na mnie Chelsea.

Dopiero wtedy ogarnęłam co tak naprawdę się stało. 10 kilometrów drogi przejechałam na stand-by’u. Moje myśli krążyły wokół wydarzeń z 2012 roku. Cud, że dojechałam żywa.

-Chels, przepraszam. Jestem myślami kompletnie gdzie indziej.

-No to zejdź na ziemię, bo wszyscy już na ciebie czekają.

Co za porażka. Wszyscy uwijali się w pocie czoła, a ja nawet na chwilę nie mogłam się skupić. Jeżeli cos zwalą w trakcie występu to z pełną świadomością będzie to moja wina.

-Ten twój humor to przez Pencheva, tak?

Spuściłam głowę między ramiona. Cisza była wymowniejsza niż słowa.

-Co ci zrobił? Zabiję go!- zawarczała.

-Właściwie nic. Po prostu kojarzę pewne fakty.

-O czym ty mówisz? Jakie fakty?

-Wszystko ci opowiem tylko daj mi trochę czasu.

Próba mijała, a ja obiecałam sobie, że przez ostatnie 15 minut skupię się maksymalnie. Dzięki Bogu, wszyscy posłuchali mnie i odwalili kawał dobrej roboty. Zebrałam wszystkich do siebie.

-Jeżeli tak samo dobrze zatańczycie podczas środowego wyjazdu czeka was niespodzianka. Możecie się rozejść. Do zobaczenia jutro rano na siłowni. Było obłędnie.

Zgodnie z moją wolą, pan Edek pozamykał bramy i wejścia do mojego domu. Jedyne czego nie potrzebowałam to towarzystwa. Po wejściu do domu zasłoniłam wszystkie okna, by ukryć dom w ciemnościach dworu. Powoli jakby z namaszczeniem ściągnęłam swoje ubrania i wrzuciłam je do garderoby.

Stopień po stopniu przybliżałam się do Tego pokoju. Pokój, który nazwałam pokojem MEM był ukryty za moją garderobą. Kiedyś był to pokój mojej babci, która chowała się przed światem malując. Po moim powrocie pokój sprawował funkcję sentymentalną. Znajdowały się w nim bowiem pamiątki związane z rodzicami, cheerleadingiem, Asseco Resovią i dzieciństwem w Chicago. Przesunęłam palcami po rodzinnej fotografii. Wyjęłam z tylnej kieszeni moich ulubionych spodni komórkę i wybrałam numer.

-Halo? Meggie?

-Hej Daniel. Masz chwilę?

-Mam. Brzmisz dziwnie, coś się stało?- zaniepokoił się brat.

-Nie, tylko przeżywam jakieś pieprzone deja vu.- wyrzuciłam z siebie.

Daniel westchnął cicho do słuchawki jak gdyby chciał tym powiedzieć, że prędzej czy później dojdzie do takiej rozmowy.

-Jak miał na imię ten łajdak co leciał na moją kasę?

-Chris. A bo co?

-A był ktoś po nim?- dopytywałam.

-Tak. Siatkarz.

-Nikołaj?

-Chyba tak, w każdym razie Bułgar.

-Dlaczego nie jesteśmy razem?

-Meg…Naprawdę…

-Daniel, szczerze.

-Spotykaliście się przez kilka miesięcy, a później zdarzył się ten wypadek samochodowy. Wylądowałaś w szpitalu i…Och! Meg, oni nie mogli go uratować…!- Daniel załkał.- A ty niczego nie pamiętałaś… To wszystko działo się w krótkim odstępie czasu, dwa tygodnie później dalej nic nie mogłaś sobie przypomnieć. I kilka dni potem wydarzyła się ta katastrofa.

Zatkało mnie. Mogłam przysiąc, że serce zamarło mi w piersi. Kalejdoskop wydarzeń przewinął się w mojej głowie siejąc spustoszenie niczym huragan.

-Wiedział?

-Nie. To byłoby dla was zbyt trudne. Nie chcieliśmy rozdrapywać w tobie kolejnych ran.

Westchnęłam cicho, ale nie na tyle, by Daniel to przeoczył.

-Meg, jeżeli chcesz to się na mnie złość, ale…

-Nie złoszczę się, bo zrobiłabym to samo… Tylko teraz to wszystko takie posrane jest.

Rozmowa z bratem uspokoiła mnie trochę, bo wyglądało na to, że pamięć tamtych dni powróciła. Rozłączyłam się w przekonaniu, że gong kończący rundę jeszcze nie zabrzmiał.

Siedziałam w pokoju jeszcze przez godzinę kontemplując. Sytuacja, w której się znalazłam była wyjątkowo zagmatwana. Oczywiście wszystko muszę wyjaśnić Nikołajowi, a on pewne sprawy mi. Inaczej przeszłość wciąż będzie nas gonić. Trzymając w ręku album ze zdjęciami zauważyłam stronę, która była gdzieś luzem włożona między inne. Z uwagą śledczego wyjęłam ją i przyjrzałam się uważnie. Ta strona ze zdjęciem pochodziła z innego albumu. Napis na odwrocie strony głosił: Obzor, 03.2012r. Na zdjęciu byliśmy my- ja i Niko, objęci i wpatrzeni w siebie.

Telefon ciągle wibrował niczym grzechotnik na rozgrzanym kamieniu. Nie miałam siły na rozmowy, pogaduszki. O ile nie tyczyło się interesów, musiało zaczekać. Dopiero po 3 tabletkach hydroxiziny byłam w stanie zadzwonić do Niego.

-Halo? Meg? Próbowałem cię złapać cały dzień, byłem pod domem, ale dom zamknięty na głucho. Co się dzieje? Wiem, że nie powinienem się zakradać…

-Niko, zaczynam sobie przypominać.

-Co?!..To cu…

-Nie, wcale nie cudownie! To wszystko mnie przytłoczyło…-załkałam.

-Przyjadę, będę za chwilę.

-Nie. Obiecuję, że porozmawiamy. Tylko proszę cię dajmy sobie kilka dni na załatwienie spraw. W środę jest mecz. W czwartek od rana możemy rozmawiać, powyjaśniać sprawy.

-W czwartek? Jesteś pewna? Nie wolałabyś wcześniej?

-Nie. Są rzeczy, które nie wiem jak mam ci przekazać. Proszę, bądź cierpliwy.

-Och…

-Muszę kończyć. Daj z siebie wszystko w środę. Pa!

~~

Środa przyszła szybciej niż mogłam przypuszczać. Mecz wyjazdowy miał być w Warszawie. Byliśmy tam już we wtorek wieczorem, by porządnie się wyspać i rano wstać i być gotowym na wszystko. Na kilka dni przed występem prosiłam, by wszyscy szczególnie na siebie uważali. Wszyscy mieliśmy dać z siebie 100%. Poziom adrenaliny wzrastał w miarę upływu czasu, a na 20minut przed rozpoczęciem sięgnął zenitu.

Czekając na korytarzu aż wszyscy się ustawią doleciała do mnie Chels.

-Meg, awaria! Sammy spadła ze schodów!- roztrzęsiona Chels kręciła się w kółko.- Brakuje nam jednej osoby.

-Spokojnie! Wezwałaś lekarza?

-Tak, już ją opatrują. Cholera brakuje nam akrobaty.- „Opanuj się.”-myślałam.

-Weź się w garść!- potrząsnęłam nią.

Całej sytuacji przyglądali się gotowi i zmotywowani zawodnicy Asseco Resovii. Chels odstawiała szopkę gdy ja główkowałam co mam zrobić.

-Zastąpię ją.-stwierdziłam. Chels wybałuszyła oczy w zdziwieniu.-No co się tak patrzysz, nikt lepiej nie zna układu niż ja.- szturchnęłam ją łokciem i uśmiechnęłam się krzepiąco.

Chelsea rozpromieniła się momentalnie gotowa skakać z radości niczym młody koziołek. Zaczęła wszystkich ustawiać i uspokajać bym mogła się przebrać. Przebierając się przypominałam sobie akrobacje, piramidy i inne cuda nie widy, które zapełniały choreografię. Drzwi szatni otworzyły się. Nie musiałam nawet patrzeć. Zapach jego perfum powiedział mi wszystko.

-Daj z siebie wszystko.

-Dzięki. Ty też.

Jego wzrok był pełen tęsknoty. Kiedy tak patrzył na mnie czułam ciepło bijące z tych ciemnych oczu. Poczułam w sobie inną energię. Czas wrócić do walki, o siebie, o przyszłość.

Weszłam na boisko. Stojąc w szyku czułam jak wszystko się we mnie gotuje. Przewrotem w przód na jednej ręce rozpoczynaliśmy układ. Show must go on! Nim zdążyliśmy się zorientować publiczność biła nam brawo a za nami zbierali się zawodnicy. Zdyszana i pełna radości przeczesywałam wzrokiem publikę. I wtedy ich zobaczyłam. Eli, Daniel i Mike siedzieli w pierwszych rzędach i machali do mnie. Dałam im znać, żeby dali mi chwilę na przebranie. Podziękowaliśmy kibicom i szybko zniknęliśmy w szatni. Przebrałam się w trymiga i ruszyłam do „rodzinnego” sektora.

-Byłaś świetna!- mój mały gagatek zawiesił mi się na szyi. Przytuliłam go mocno zapamiętując każdy nowy szczegół.- Moja kochana siostra!

-Jak się czujesz?-szepnął mi do ucha Daniel. Ścisnęłam jego dłoń mocniej.

-Lepiej, ale jutro czeka mnie rozmowa z nim.

-Z kim?- wtrącił się Mike.

-Z kimś, kto był dla mnie bardzo ważny.

Widać było, że Mike chętnie by mnie jeszcze powypytywał, ale zwróciłam jego uwagę na boisko. Słodziak usadowił się na moich zmęczonych kolanach, co chwila wiercił się niemiłosiernie podrygując w miejscu z podekscytowania. Jednocześnie trzymał moją lewą dłoń tak mocno, że zbielały mu jego małe kosteczki.

-Zobacz!- wykrzyknął.- Niko do mnie macha!- rzeczywiście siatkarz pomachał nam przed rozpoczęciem meczu.

Mecz momentami był zacięty do tego stopnia, że nie mogliśmy spokojnie usiedzieć w miejscach. Na szczęście okazał się wygrany dla Asseco Resovii. Kibice wiwatowali jeszcze przez trochę gdy drużyny dziękowały sobie za mecz. Ku uciesze młodego siatkarze zrobili rundkę dookoła boiska przyklepując piątki z kibicami zebranymi wokół band. Niko mnie nie zawiódł, bowiem dał z siebie wszystko. Mam nadzieję, że ja też byłam wystarczająco dobra.

-Zabiorę na pół godziny Mike’a. Poczekajcie proszę.- szepnęłam do nich.

Narzeczeństwo tylko się uśmiechnęło przeczuwając co chcę zrobić.

-Chodź młody, pokaże ci coś.- Mike złapał mnie za rękę i dziarsko pomaszerowaliśmy w korytarze pod trybunami.

Weszliśmy w drzwi z napisem MRE. W środku panował totalny rozgardiasz, który oznaczał, że tancerze byli z siebie zadowoleni. Gdy tylko mnie zauważyli zaległa cisza.

-Chciałabym wam przedstawić najważniejszego mężczyznę w moim życiu.- uśmiechnęłam się do wszystkich potrząsając ręką Mike’a.- To mój najukochańszy brat, moje słoneczko.

Wszyscy machali mu i witali się z nim i w miarę upływu czasu braciszek był coraz mniej spięty i zażenowany. Z niektórymi zamienił nawet parę zdań.

-My idziemy dalej, a wam chciałam powiedzieć, że byliście przedni. Jutro o godzinie 20 zapraszam was do klubu. Obecność obowiązkowa.- uśmiechnęłam się promiennie.

-Gdzie idziemy?- dopytywał.

-Niespodzianka.

Uchyliłam kolejne drzwi upewniając się, że nie przyjdzie nam zobaczyć gołych zadków Resoviaków. Szczęśliwie wszyscy byli już przebrani i po zebraniu z trenerem Kowalem.

-Chcieliśmy wam troszkę przeszkodzić w wiwatowaniu.- powoli weszliśmy do środka.

Oczy Mike’go zrobiły się wielkie jak dwa księżyce w pełni. Uśmiechnął się soczyście do mnie, dumnie prezentując brak jedynki na górze i dwójki na dole.

-Pewnie pamiętacie mojego brata. Chciałam się pochwalić jak urósł i zmężniał.- rzuciłam.

Igła nie czekając na moje pozwolenie chwycił młodego w ramiona witając się z nim jak ze swoim synem. Później chodził po całej szatni i obaj zagadywali innych. Co za uroczy widok.

-Myślisz, że się ucieszy?- zza moich pleców wyszedł N. pokazując swoją koszulkę z autografami wszystkich zawodników Resovii.

-Będzie najszczęśliwszym dzieckiem w przedszkolu. Musimy już iść, Daniel na nas czeka.

Mike grzecznie stanął przy mnie z największym bananem jakiego kiedykolwiek mi posłał.

-Widzimy się w Rzeszowie mistrzu, co?- chłopcy zbili „żółwika”.

-Przyjeżdżam na ferie do Meggie i mam nadzieję, że pójdziemy na mecz.- uśmiechnął się przekupnie do mnie.

Odtransportowałam chłopca do samochodu, w którym siedzieli Daniel z Eli. Pożegnałam się i ze łzami wzruszenia ruszyłam do jednego z naszych busów. Czas wracać do domu.

~~

-Cholera! Kto to może być?- otworzyłam oczy i spojrzałam na zegarek. Była 6.30

Nie wiem kto śmiał zakłócać mi sen. Ale wiedziałam, że porachuję się z tym osobnikiem osobiście. Otworzyłam drzwi wejściowe, a w nich stał pan Edek.

-Przepraszam pani Robinson, ale ten pan twierdzi, że był umówiony.- zza winkla wyjrzał Niko.

-Mówiłaś, że porozmawiamy w czwartek więc jestem. Po drodze wpadłem do piekarni, pomyślałem, że będziesz głodna.

-W porządku panie Edku. Dziękuję.

Zamknęłam za gościem drzwi.

-Penchev, ukatrupię cię.  

_______________________________________________________

Rozdział z rodzaju "trudne". Trudny do napisania, trudny do zmasterowania. W kolejnym rozdziale zwrot akcji(?) Czekam na Wasze cenne opinie. :)

Do następnego!